انتظار می رفت مرکز فرهنگی وکسنر به عنوان اولین بنای معرف “معماری دیکانستراکشن”، اثری شاخص و منعکس کننده ایده‌هایی ساختارشکنانه در معماری باشد؛ اما به دلیل پاسخ‌های نامناسب به نیازهای عملکردی پروژه؛ همچون جانمایی فضای نمایشگاهی هنرهای زیبا در معرض مستقیم نور خورشید، این اثر نتوانست انتظارات مخاطبین را از اولین بنای عمومی دیکانستراکتیویستی برآورده سازد. با این وجود آثار پیتر آیزنمن (Peter Eisenman) در بطن خود قابل تحلیل می باشند، استراتژی نهفته در هندسه، که بنا و شالوده طرح های وی را می سازد هرگز نباید جدا از فرم بنا پنداشته شود. آثار اخیر آیزنمن نیز برخلاف اصول معماری کلاسیک از اصول زیبایی شناسانه و مبانی تاریخی فاصله گرفته و با زبان معماری بی بدیل، از بی نظمی جهان مدرن، ناتوانی انسان و گوناگونی دانش ها سخن می گوید.
🔹
تعریف و ساخت پروژه مرکز هنرهای وکسنر در دانشگاه ایالتی اوهایو شهر کلومبوس آمریکا، در جهت فراهم آوردن فضایی مناسب برای مطالعه و پژوهش پیرامون هنر معاصر و از مهم ترین آثار دوران فعالیت حرفه ای آیزنمن به شمار می رود. وی طراحی این پروژه را در سال 1982 طی مسابقه ای بین المللی و با وجود رقیبان سرشناسی همچون “مایکل گریوز” و “سزار پلی” برنده شد.
🔹
آیزنمن قطر بزرگ زمین پروژه که به تخم مرغ شباهت دارد را به عنوان آکس اصلی در نظر گرفت، ساختمان های موجود در سایت در دو طرف این آکس جانمایی شده بودند. وی بخشی از پروژه را در شکاف میان دو ساختمان آمفی تئاتر و دانشکده موسیقی تعریف نمود. وی در خصوص طرح این بنا می گوید: “پس از بیرون کشیدن دو محور برآمده از شبکه شطرنجی شهر و دانشگاه از بطن سایت پروژه و توجه به وجود اختلاف زاویه 17 درجه بین این دو، این مکان را محل تلاقی و ملاقات دو گروه هنرمندان و دانشجویان دانشگاه و دیگری بازدیدکنندگان و اهالی شهر قرار دادم”. شبکه ذکر شده نمودی سه بعدی در فضا می یابد و با رنگی سفید به مثابه سازه ای دکوراتیو، عنصری است برای برقراری پیوند میان مرکز وکسنر، محوطه دانشگاه و شهر.